Teraz, kiedy wiem już wszystko
i cały świat w jednym słowie zamykam,
kiedy mądrość posiadłam i wiarę zgubiłam
nie wiem...
Nie wiem nic.
Świat zbyt wielki w słowach zbyt małych,
uczucia zbyt małe w słowach zbyt wielkich.
Mądrość posiadłam i siebie zniszczyłam.
Kochać, czuć, pragnąć, gromadzić,
istnieć... się boję i ufać nie umiem.
Mistrza wciąż szukam
i wciąż nie znajduję...
Mistrza, co świat znowu
na atomy rozłupie
i słów miliony dotworzy.
Mistrza, co sprawi, że magia
ponownie świat wiedzy mojej
zachwytem zuboży...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz