Moje ciało murem podzielone...

    ...nie jest już od bardzo dawna.
Pamiętam, a ostatnio jakoś dużo rzeczy mi się przypomina, zbyt wiele momentów z życia, zupełnie, jakby życie zaczynało mi przebiegać przed oczami, jak mąż mój własny i osobisty śpiewał mi tę piosenkę. Właściwie to on zawsze coś mi śpiewał. Pamiętam doskonale imprezy u taty dziewczynki, który wtedy nawet nie przypuszczał, że w ogóle kiedykolwiek dziewczynka zaistnieje. Zawsze podziwiałam cierpliwość jego sąsiadów. W jednym pokoju stały ogromne kolumny, a w trzypokojowym mieszkaniu gromadziło się ponad trzydzieści osób. Był zawsze dobry rock i makabrycznie mało jedzenia. Nikt zresztą wtedy o jedzeniu nie myślał. Morze wódki mnie przerażało co prawda, bo wtedy nie brałam jeszcze do ust alkoholu. To przyszło dopiero wiele lat później. I jakby bezboleśnie. Samo z siebie, po prostu. Ile ja bym dała za możliwość odtworzenia jednej z tych imprez... Niepowtarzalny zapach kadzideł zmieszany z dymem papierosów palonych już oficjalnie i wcale nie dla zasady. Zapach skóry, wody po goleniu na policzkach z zarostem jeszcze nietwardym i długie włosy zebrane na karku. U wszystkich. No prawie... ja miałam rozpuszczone niemal do pasa, z przedziałkiem, nałożone na uszy. Istniał tam jakiś inny wymiar czasu. Działo się dużo, a do rana było wciąż bardzo daleko. Pamiętam rozmowy o demokracji i świadomych wyborach. Pamiętam dyskusje o religii i reformie Kościoła. O literaturze, kinie i fizyce kwantowej, ekologii, komputerach i filozofii. O zaczętych już przez większość studiach, wykładach i planach na potem. Byłam w maturalnej klasie, a i tak wiedziałam lepiej. I na wszystko miałam gotową receptę. I kłótnie na tematy nas absorbujące, rzucanie przykładami, popieranie się cytatami zapamiętanymi, bądź wyszukiwanymi prędko w książkach stojących na półce, obok których walały się paluszki, popielniczki, szklanki, bluzki, bransoletki i cała reszta, która nigdy nikogo jakoś nie zdziwiła. Jacy my mądrzy wtedy byliśmy. I stateczni. Pogrupowani parami niczym przykładne małżeństwa. Zabawne, że te pary przetrwały do dzisiaj. Co jeszcze pamiętam? To, że się popłakałam, kiedy usłyszałam arahię w radiu, kiedy już byłam studentką UJ i potwornie tęskniłam za osobistym, który nie chciał rezygnować z Politechniki w stolicy. Do dziś mam wszystkie listy od niego. Pudło ich. Nigdy do siebie nie dzwoniliśmy. Nigdy do siebie nie przyjechaliśmy. Aż do wtedy, kiedy wieczorem popłakałam się i upaciałam cały przód bluzki Kajki, rano spakowałam plecak na stelażu, a ona bez mrugnięcia powieką oka odprowadziła mnie na pociąg. Do stolicy. Był koniec stycznia, mróz trzaskający, skrzypiący śnieg i piękne słońce. Pociąg z Zagórza opóźniony był sześćset minut, więc pojechałam do Skarżyska i tam udało mi się złapać ekspres. Przeniosłam się. Pamiętam nasze pożegnanie - ona twierdziła, że nigdy do Krakowa nie wrócę, ja byłam pełna wiary w to, że wrócę z osobistym. Kaja miała rację. Chciałam jego, nie Kraków. Chociaż było to moje miasto marzeń. Osobisty był właśnie w trakcie załatwiania przeniesienia. Ubiegłam go. Pamiętam imprezę jeszcze taką licealną dla nas obojga, kiedy śpiewał i dzielił moją twarz palcem wskazującym od czoła, po brodę, szyję, dekold i... i niżej już jeszcze nie zjechał. A ja już wtedy byłam pewna, że podzielona to ja nigdy nie będę. Nie jestem.
    Dzisiaj wieczorem usłyszałam arahię w radiu. Stałam przy oknie kuchennym wpatrzona w jakieś obrazy sprzed wieku i chyba dobrze, że nie dałam się podzielić. Dobrze, że nie zrobiłam tego również na własne życzenie. Osobisty jest cierpliwy i opanowany. Ja niestety jadę na emocjach, których nie potrafię uśpić. Rodzice ucieszyli się z mojej nieoczekiwanej zmiany miejsc. Chociaż dowiedzieli się tydzień po fakcie. Ponoć zawsze byli spokojni o moje bezpieczeństwo przy osobistym. W sumie... oni zawsze mnie zaskakiwali.
Minęło wiele lat. Dziewczynka jest jak nasze drugie dziecko, jej taty już nie ma wśród żywych, Kraków w sierpniu odwiedziłam po raz pierwszy od dziesięciu lat, po raz drugi od wyjazdu po osobistego, ślubny uśmiecha się, bo zobaczył, co piszę. Od lat nie śpiewa mi arahii.To chyba dobry znak. klik