o zaniepokojeniu, czyli krewni i znajomi Królika

    Kiedyś znajoma zauważyła niemalże filozoficznie, że faceci zawsze przesadzają: albo nie ma żadnego na horyzoncie, albo pchają się w pęczkach i nie wiadomo, którego wybrać. Właściwie to mogłam jej tylko przytaknąć, bo nie zgodzić się z tą oczywistością byłoby zbrodnią. Okazało się szybciutko, że jej kłopot z urodzajem zaczął się, kiedy nabyła na jakimś straganie takie małe rzeźbione z drewna buciki, zawieszone na czerwonej wełence. Sprzedawca zapewniał, że podwójność pomaga na związki. No i w jej przypadku pomogło: jednocześnie jeden brał prysznic, drugi dzwonił, trzeci przysyłał sms, czwarty kwiaty, a piąty zagadywał na komunikatorze. Po kilku tygodniach zabrała mnie jako ciało wsparcia na poszukiwania sprzedawcy ze straganem w ramach reklamacji. Nie znalazłyśmy. Nie znalazłam jednak u siebie takich bucików. Ba! nie znalazłam nawet żadnych podwójności. Jak więc zatem owe pęczki wytłumaczyć od lat licealnych? Osobisty bardzo wytrwale znosił moich kolegów - bo kolegami istotnie byli i przyjaciół - wszak się przyjaźniliśmy, nazywając ich krewnymi i znajomymi królika. Znosił fakt, że ten lub ów kolega, z którym np. wychowywałam się, ma ochotę odwiedzić nas bez uprzedzenia, a inny ułańską fantazję podarować mi ogromny bukiet tulipanów na przeprosiny, że oświadcza się innej. Ironią losu było to, że im mniej dbałam o bukiety nie od osobistego, tym dłużej stały świeże. Czasem co prawda usłyszałam od niego, że jest zaniepokojony. A raz to nawet usłyszałam, że jest zazdrosny. Ale to było dawno temu i na samym początku, więc nie wiem, czy się liczy. Bo ślubny to w zasadzie nigdy się nie denerwuje. Jeśli już, jest co najwyżej zaniepokojony. Uwielbiam to słowo. Chociaż czasem mam ochotę po jego usłyszeniu eksplodować - zwłaszcza, gdy ja ledwo mogę ze zdenerwowania myśleć, a ślubny ze zdziwieniem i zaniepokojeniem mnie obserwuje... zaniepokojony. Ponoć jest to kwestia zaufania. A to jeszcze gorzej - ja sobie nie ufam, a ślubny mi a i owszem. To koszmar. Normalnie takie brzemię na mnie złożył. Dzisiaj jednak zawiózł mnie do pracy. A taką miał myśl, żeby czterdzieści km w jedną stronę zrobić... po tym, jak zadzwonił znajomy z pracy, że zimno, a będzie obok. Mówię mu zatem, że ciut za dorosły na takie podchody, a jak chce moje myśli poznać, to ja mu zawsze bardzo chętnie je wszystkie opowiem. No i co mógł ślubny stwierdzić? Ano... stwierdził, że woli nie znać ani jednej, bo do końca życia cierpiałby na bezsenność i po prostu chce sprawdzić opony zimowe. Phi! gadaj tu z takim. klik