kalejdoskop i klik ze względu na dźwięki słów z odrzuceniem ich znaczenia, czyli pani jest dobrze a chaos ma sens

    Trzy ostatnie tygodnie zlały mi się w zaledwie kilka dni. Drań w tym czasie skończył sześć lat i zdmuchnął dumnie świeczki na torcie, a ja po raz szósty odczułam wszystkie emocje, a przede wszystkim ogromną radość, że on jest. Jego druga jedynka dolna dołączyła do zbioru Zębuszki, a górna zbliża się do wyjścia z paszczy. Ogrywam chłopaków w Monopol zgarniając całą kasę, po raz kolejny czytam draniowi "Chatkę Pchatka" i chociaż znam ją na pamięć śmieję się w tych samych miejscach, w tych samych zmieniam głos i intonację. Kłapouchy nieustannie mnie bawi, Puchatek inspiruje, prosiaczek wzrusza. Praca pociąga mnie coraz bardziej. Odnajduję się w nowej sytuacji tak bardzo, że sama nie potrafię tego zrozumieć. Miłe, kiedy ktoś docenia nasze starania i zauważa efekty. Uczę się wielu rzeczy, o których wcześniej nawet nie pomyślałam. Ogarniam sferę dźwięku i parametrów. Tupię obcasami, ufam zespołowi i kontroluję ich pracę z uporem maniaka. Wdzięczna jestem, gdy ktoś bierze do korekty moje teksty, ponieważ ja już nie mam czasu nawet na swoje, a pamiętam, że jeszcze niedawno to właśnie miało być jedno z głównych moich zajęć. I dawało mi satysfakcję. Wszystko zmienia się jak w kalejdoskopie. Wreszcie ilinx działa bezbłędnie. A zawsze tego chciałam. Mnóstwo ludzi, dużo zdarzeń, jakaś polityka w tle i bezmiar kultury. Łapię się na tym, że chwilami mam na ustach bezwiedny uśmiech. To chyba oznaka szczęścia. Nie przynoszę pracy do domu. Przynoszę opowieści, ale i tak Internet wyprzedza mnie zawsze - zanim zdążę wrócić, mąż mój własny i osobisty ogląda efekty mojego dnia. Zabawa słowami i obrazem to jednak duża frajda. Jeszcze nigdy aż tak nie bawiłam się pracą. Teraz nadrabiam zaległości. I im bardziej jestem po humanistycznej stronie życia, tym bardziej uświadamiam sobie fizykę - wszystko jest względne, a dwa wymiary to po prostu za mało.
    W środę zasiadłam na fotelu fryzjerskim mojej Aldonki i stwierdziłam, że dorosłam do Tycjana - ona zaś stwierdziła, że Tycjan właśnie z mody wyszedł i woli nie kombinować, bo i tak za kilka dni przybiegnę po swoją króciuńką fryzurę. Prawdopodobnie miała rację, ponieważ ja faktycznie czuję się niesamowicie lekka w tych krótkich włosach. W ogóle czuję się lekka. I wcale minie przeszkadza fakt, że spadł śnieg, a ja nabyłam czarny kapelusz z różowymi kwiatkami z filcu. Nabyłam też koszule w kratę i bransoletki w dziwnych kształtach. Cieszę się, że jutro sobota. W planach szaleństwa w parku, spaghetti i totalne nicnierobienie, a wieczorem studniówka. I nawet wiem, w co się ubiorę. To straszne, ale chaos to faktycznie początek uporządkowania sfer. klik