alfa i omega, czyli o mleczaku

    Draniowi wczoraj wieczorem wypadł pierwszy mleczny ząb. Właściwie to został wypchnięty moim palcem wskazującym prawej ręki. No i się rozczuliłam... Nie dlatego, że drań był przejęty i nie dlatego, że odrobina krwi z ranki pociekła. Nie dlatego również, że ząbek malutki taki. Maleńki. Ja po prostu pamiętam, jak on właśnie jako ten pierwszy wyżynał się boleśnie, drań miał czterdziestostopniową gorączkę i zapiszczał przeraźliwie, kiedy dziąsło pękło, a my podziwialiśmy taką prawie szklaną ryskę w jego buzi. No właśnie... pamiętam. Jakoś tak nagle rozumiałam, że drań to już chłopiec i teraz czekają mnie kolejne zmiany świadczące o jego dorastaniu. I może to właśnie w obliczu tych myśli, skłębionych jakby w jednym obrazie ukrytym gdzieś między zwojami, w pierwszym odruchu miałam ochotę włożyć go z powrotem i udać, że nic się nie zmieniło. To był niesamowity rok. Przyniósł mi wiele doświadczeń, wiele nauczył, zmienił praktycznie wszystko. Chyba nic nie mogło go lepiej przypieczętować niż ów ząbek schowany teraz w pudełeczku na pierścionek.