jak w "o doktorze Hiszpanie", czyli nie mam czasu na sen i na zen, ale prawdopodobnie to znak, że owych nie potrzebuję

- Tata się zastanawia, czemu zimą chcecie zwiedzać jaskinię - powiedziała najszczęśliwsza, kiedy rano piłyśmy kawę w moim pokoju dziennym siedząc wygodnie i słuchając Brahmsa, którego najszczęśliwsza uwielbia - oj bardzo się zastanawia, głowi się wręcz.
- Bo zimą w niej cieplej niż na zewnątrz, więc się ogrzejemy, a latem byśmy zmarzli.
Najszczęśliwsza najpierw połknęła łyczek kawy, a potem parsknęła śmiechem twierdząc, że taki argument żartem mojemu rodzicowi płci męskiej podała, ale stwierdził, że to największa bzdura, o jakiej słyszał. Ha! A po jaskini zwiedzimy jeszcze ruiny zamku. Nie ma śniegu, jest piękne słońce i mróz, a taką kombinację to ja lubię, więc czemu sobie wycieczki nie zrobić? Coś tam najszczęśliwsza napomknęła, że on się martwi i dlatego się zastanawia, ale ja nie wierzę. Normalnie nie wierzę. On po prostu chce, żebyśmy drania już rano do nich zawieźli, a nie dopiero wieczorem. O.
    Próbuję odpocząć. Chociaż już sama nie wiem, jak wyglądać powinien odpoczynek. Śpię tak samo mało, ponieważ starym zwyczajem kładę się nieprzyzwoicie późno, a rano budzi mnie dyskusja drania i ślubnego na temat rękawiczek, które są obciachowe, dlatego, że w ogóle są i na temat bluzy, która powinna mieć kaptur, albo odwrotnie, tudzież drań sobie wymyślił, że dzisiaj na przykład ten lub tamten lepsza będzie ta w ciemniejszym kolorze lub jaśniejsza. Wcześniej akceptację muszą przejść spodnie. Ślubny twierdzi, że tak jest co dzień. Zaczynam mu współczuć. Kiedy tylko chłopaki wychodzą, a ja próbuję usnąć, dzwoni najszczęśliwsza z pytaniem, czy się wyspałam i propozycją popołudniowych zakupów, kawy, ploteczek etc. Kiedy natomiast po wysłuchaniu rewelacji najszczęśliwszej, która zawsze ma dużo rewelacji do przekazania i dziwną zdolność dywagowania podczas relacjonowania, próbuję usnąć po raz kolejny na przekór, w myśl zasady, że akurat pokażę wszystkim i usnę, wchodzi ślubny z kubkiem kawy i stwierdzeniem, że usłyszał, że już nie śpię. Taaaak... Czytam. O ile ktoś akurat nie przyjdzie, albo zadzwoni, bo przecież jestem w domu i odpoczywam, więc... Odpoczywam również gotując obiad, sprzątając mieszkanie (dzisiaj przestawiłam meble, a potem przestawiłam znowu, ale się przekonałam, że jest dobrze i to mi sprawiło radość, a ślubny nawet nic nie powiedział, więc nie wiem, czy jest szczęśliwy, że meble stały idealnie od poczatku), robiąc zakupy, ponieważ przecież pracą to nie jest podobnie jak zabawa z draniem. Nieważne, że jestem wykończona fizycznie fikołkami, skakanką, biegiem po parku i psychicznie tłumaczeniem różnych różności, wymyślaniem zabaw, wysilaniem wyobraźni, aby dogonić draniową wizję zabawy Gormitami, Bakuganami, Ben10nami, innymiobrzydliwcami. Dzisiaj okazało się nawet, że w tym całym odpoczynku nie mam wolnej chwili, aby pójść na jogę. Strach się bać, co by było gdybym powiedziała, że jestem wynudzona i potrzebuję jakiegoś zajęcia.
No właśnie... i dlatego jedziemy do jaskini. Tam nie ma zasięgu. I jest zimno. Na zewnątrz. klik