Pani Shudder to Think

    Prawdopodobnie zupełnie niepotrzebnie panią pokusiło rano w pracy przy kawie, aby przejrzeć wiadomości w internecie. Przypadkiem bowiem lub dziwnym zbiegiem okoliczności natrafiła na horoskop. Który zazwyczaj omijam wzrokiem i czynem. Który sam w sobie zawsze nieco mnie śmieszy, zazwyczaj mija się z prawdą, a przede wszystkim szufladkuje ludzi na 12 kategorii bez zastanowienia. Piję zatem gorącą espresso, za oknem piękny poranek, okno otwarte, kaloryfer zakręcony i czytam, że dzień nie będzie należał do spokojnych, przyniesie wiele konfliktów i trudnych sytuacji, a ja powinnam uczyć się cierpliwości i starać się nie przeforsować organizmu. Pani setnie uśmiała się z proroctwa i postanowiła je między bajki włożyć, zapisując zadania na zaczynający się właśnie dzień, sprawdzając listę nagrań i zabierając się do zakańczania długachnego artykułu.
Jednak kilka kwadransów później pani w czarnym kostiumie (o bossszeeee, wiem...) i wysokaśnych obcasach, pełna czarnego humoru, wsłuchana w bluesowe głosy w słuchawkach i, na szczęście, pozbawiona czarnych myśli zauważyła tuż po zdjęciu słuchawek i odłożeniu projektu z całą stertą ważnych zapisków, że wokół panuje cisza. Dziwna cisza. Pani ciszę lubi, ale nie w redakcji. A tu cisza potęgowana ciszą. I wtedy pani podniosła się energicznie gryząc w paszczy słowa szpetne - z całą pewnością mogłabym nawet w tym momencie zakrzyknąć: ha! A kiedy pani się podniosła i prawie zakrzyknęła, wydarzenia potoczyły się już lawinowo - padł sprzęt, serwery ogłosiły bunt, a redakcja zawrzała kłótnią o praktycznie nieistotne szczegóły, które niektórym tkwiły w oku, niektórym w obiektywie, a mnie zawisły w uszach. I, jak to zazwyczaj bywa w sytuacji wolności słowa, usłyszałam wiele tekstów skierowanych w przestrzeń, a tego ukierunkowania szczególnie nie lubię, rzuconych nieco pochopnie i absolutnie samobójczo.
Dzień istotnie do łatwych nie należał. Prawdopodobnie biometr był dzisiaj wyjątkowo niekorzystny, albo mikroklimat wpłynął na znaczne obniżenie ciśnienia. Pierwszy raz pani przyszło zetrzeć się z całą redakcją w ogóle, a w szczególe z poszczególnymi jej jednostkami. Chwilami miałam wrażenie, że mózg mi wypłynie uszami, a chwilami musiałam mówić w sposób maksymalnie spowolniony, aby móc w trakcie wypowiadania słów panować nad ich brzmieniem. Program opóźnił się i znacząco spowolnił pracę, dopiero co przeforsowane pomysły zawisły gdzieś w przestrzeni i spadły w formie kości niezgody, a całość owiała atmosfera dumy i rozjuszonych emocji.
    Wróciłam do domu później, z makabrycznym bólem głowy i postanowieniem, że podobna akcja nigdy się już nie powtórzy oraz nikłym uczuciem zadowolenia, że udało się dojść do konsensusu i osiągnąć akceptację w spornych kwestiach. Ponieważ kompromis to jednak nie jest dobre rozwiązanie. Kończy się morderczy maraton tematów godnych uwagi. Sama też jestem zmęczona. Nic na to nie poradzę. Wszyscy potrzebujemy odpoczynku, ale i odrobiny pozytywnego spojrzenia na to, co zostało zrobione. Czy jestem dumna? Zastanawiałam się przez całą drogę powrotną. Tak, jestem. Jestem dumna nawet z dzisiejszej awantury, ponieważ każdy powiedział o złogach na swojej wątrobie i oczyścił ją tym sposobem. Właśnie odebrałam kolejny sms z myślą niemal filozoficzną, że właściwie jest lepiej niż dobrze. Wiem. Inaczej bym się nie wczuwała. Zwłaszcza w ten kostium i bal charytatywny jutro.
Właśnie wzięłam długą kąpiel, wypiłam filiżankę zielonej herbaty, stopy umieściłam w mięciutkich stopkach i mam zamiar wyłączyć myślenie, przełączyć się jedynie na słuchanie. Muzyki i ślubnego. Mam weekend. I czyste sumienie. I ciśnienie ustabilizowane w okolicach normy. Czyli mogę zacząć regenerację organizmu. klik