trzy sarny, zając i Madredeus, czyli pani dziwi się światu ze świadomością, że Sokrates miał rację

    Dzisiaj zaczęłam urlop, a drań ferie. Co prawda dziecko moje własne postanowiło pójść dzisiaj do przedszkola ze względu na walentynki, "bo mamusiu ta Leenkaa to wiesz..." Wiem, wiem. Poszedł. Był nawet bal walentynkowy. A ponieważ jednego chłopaka w domu miałam mniej, zaszalałam ze sprzątaniem i gotowaniem, zakupiłam dwa żakiety i okulary słoneczne, "bo kochanie zupełnie nie mam co na siebie włożyć wiesz...", a potem utonęłam w Marinie Zafona. Uwielbiam czytać jego książki. Uwielbiam Barcelonę widzianą jego oczami. Uwielbiam mieć wrażenie, że to wszystko jest namacalne. Chociaż właściwie to wszystko jest namacalne - jedno bardziej, drugie mniej, zależy tylko, co chcemy namacać.
    Czy pisałam już, że wpadłam w zachwyt i stoję między dwoma miastami, dwoma światami i jest mi dobrze? Minął kolejny tydzień. Pełen emocji, decyzji, dopinania programu, pisania artykułów na wczoraj, radości i przekleństw rzucanych pod nosem. Jeszcze dwa dni temu robiłam zapowiedź stojąc na deskach teatru, a dzisiaj siedzę na sofce, sączę ulubione i oswajam się z myślą, że mogę wyłączyć telefon i myślenie, ponieważ program wetknięty w ramy, tematy ustalone, teksty upchnięte w szpaltach, kwiatki podlane, znienawidzony Word zamknięty, słuchawki odłożone na miejsce.
... każdy mój dzień ostatnio to opowieść. Taka, która zaczyna się drogą przez las, a kończy różnie. Czasem przez las, czasem z nerwem, czasem z radością większą niż kiedyś bym pomyślała. W sobotę wracając do domu zobaczyłam trzy sarny przechodzące w poprzek mojej drogi i zająca patrzącego w światła samochodu podczas szybkiego biegu przed siebie. Zabawne. Zwłaszcza te oczy.
- Wiesz dlaczego kobiety mają w ciągu dnia tak dużo do zrobienia? - zapytał mnie ostatnio operator kamery - Bo w nocy śpią - odpowiedział chichrając się po pachy. Ja się też śmiałam jeszcze.
    Od października zaczynam kolejne podyplomowe. Tym razem muzealnictwo i ochronę zabytków. Tak wyszło. Po raz kolejny zauważyłam, że wystarczy czegoś bardzo chcieć, a wszystko biegnie już sobie właściwą dróżką. Wąską, ale miłą. Jak pomyślę, że swoje studia zaczynałam na kierunku łączącym historię sztuki i filologię klasyczną, mam świadomość ironii losu. Wracam do początku. A może potrzebowałam piętnastu lat, aby dojrzeć do tego, co intuicyjnie podpowiedział mi Kraków? Rozmawiałam wczoraj z Kajką. Nie potrafi mnie już zrozumieć. Ona ma męża, dziecko, pół etatu, właśnie kupione mieszkanie i brak marzeń. Wczoraj po raz kolejny uderzyła mnie świadomość, jak bardzo moja wizja świata oddala się od wizji moich licealnych przyjaciółek. Ja mam jeszcze czas i plany, one mają już wspomnienia. Nie zrozumiała mojego zachwytu nad tymi sarnami. A dla mnie to było niezwykłe: jadę samochodem, asfaltowa droga przez puszczę, wiek XXI, teren skażony wszystkim i trzy piękne sarny przechodzące z gracją przez drogę. Draniowi musiałam opowiadać kilka razy - za każdym widziałam fascynację w oczkach i ślubnego, który przysłuchiwał się uśmiechnięty twierdząc, że faktycznie musiało to być niesamowite. Było. Niesamowite jest również to, że od lat znam puszczę, ale poznaję ją dopiero teraz. I siebie. A myślałam, że się znam. Nigdy bardziej się nie myliłam. klik