o pogodzie, jaskini i filcu w kontekście genetyki

    Pani postanowiła kompletnie zaskoczyć powracającą zimę i zignorować ją zupełnie. Być może ona tego nie zauważyła, ale ja dzisiaj wybiegłam z domu w płaszczyku jasnym i cienkich kozakach. Bez kapelusza czy czapki. I z broszką w klapie płaszczyka. Filcową. Fioletową. Kwiatową. Zmarzłam. Nie dałam po sobie poznać ani najszczęśliwszej, ani draniowi, który mnie jeszcze śnieżkami w drodze z przedszkola obrzucił kilka razy (bo to frajda), ani ślubnemu. Kwiatek szczególnie podoba się dziewczynce, która już dzisiaj u nas została, bo "ciociu mogę?". Ciociu zawsze się zgadza. Właściwie to ona wie, że nie musi pytać. Za to mówi coraz więcej i śmielej i już jakby tak po prostu. Lubię czesać jej włosy i słuchać, jak wspólnie z draniem opowiadają sobie swoje światy. To dopiero trzy lata. A może aż trzy lata? Dla niej to połowa życia. Dla nas i krok milowy i chwila. Perspektywa trudna do określenia. Ale tata zaciera się jej już powoli w wspomnieniach, chociaż Ewa mówi jej o nim bardzo często. Drogi ponoć są śliskie. Nie wiem, czy jutro pojedziemy. Ślubny twierdzi, że moje zaklinanie pogody nic nie dało. Kiepsko... Zabawne, że ilekroć jedziemy sami, jedziemy po prostu tam, gdzie postanowiliśmy. Kiedy jednak dzieci zapinamy w fotelikach na tylnym siedzeniu, nagle intensywniej zauważamy pogodę.
    Polubiłam kolor fioletowy. Zauważam to od kilku miesięcy i ciągle się nie mogę nadziwić. A najbardziej faktem, że zestawiam go z brudnym żółtym i szaro-zielonym. Najszczęśliwszą zauroczył dzisiaj naszyjnik z filcu i stanowczo oświadczyła rodzicowi mojemu płci męskiej, że w ramach dobroci tnie koszty na prezenty dla siebie od niego i nie chce niczego szlachetnego, bo filc jej tym razem wystarczy. Nie jestem pewna, czy spojrzała na cenę. Ale to znak, że ze mną nie jest źle. A poza tym jakby nie było genetyka to genetyka, dlatego zakupiłam dwie kolejne broszki. Ślubny chyba się cieszy, że mój urlop dobiega końca. Hm...  klik