delilah

    Siedzę w przepastnym fotelu, słucham Toma Jonesa, sączę ulubione i właśnie po raz trzeci zaczynam pisać notkę. Słowa ciągle nie brzmią, jakbym chciała. A co właściwie chcę powiedzieć? To, że podjęłam dwie decyzje: nieodwołalnie farbuję w styczniu na rudo włosy, a od jutra się odchudzam. Druga banalna i bez sensu w zasadzie, a jednak. Co do pierwszej... minął okres ciemnych, króciutkich. Potrzebuję dalszych zmian. A może to ostatnie zmiany potrzebują utwierdzenia w kolejnych, dotyczących mojego wyglądu. Już wiem, że tych rudych nie zakręcę. Podobnie jak nie zakręciłam ich, kiedy były w wersji blond przez kilka miesięcy, a wcześniej przez kilka lat. A odcień nie będzie przytłumiony - musi żyć, każdy ma go widzieć, a ja mam mieć jego świadomość. A może chcę powiedzieć, że właśnie skończyłam czytać "Cheri" Colette i "Błazna królowej" Philippy. Dwie książki, które mnie drażniły  i fascynowały. Portrety psychologiczne spłaszczone w pierwszej, naiwna narracja w drugiej. A jednak coś z siebie we mnie zostawiły. I pewnie jeszcze to, że jak zamyka się jakiś rozdział w życiu, to jednak chwilami jest cholernie ciężko. Wszystko poukładałam, wymiotłam, przetarłam, że aż całość się błyszczy i nagle poczułam, że boję się po tak wysprzątanym terenie chodzić. Co jeszcze? Że chyba mam dzisiaj taki dzień, kiedy ktoś musi mnie przytulić i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, a życie jest piękne. Tymczasem ślubny nadal pracuje, drań śpi, a do rodziców nie chce mi się pojechać. Poza tym, co ja bym powiedziała, zwłaszcza o tej porze: mam wszystko, ale jakoś tak mi dzisiaj nijako? Przecież sama widzę, że to nie ma sensu. A może chcę powiedzieć samej sobie, że jestem zmęczona. Tak po prostu, po ludzku. I może powinnam zacząć respektować fakt, że jednak jestem tylko człowiekiem... klik