w ramach usprawiedliwienia się

    Zdecydowanie ze mną lepiej. Już lepiej. Nie wiem dlaczego, ale w tej połowie roku mam mniejszą kontrolę nad swoimi emocjami.Częściej się na mnie odbijają. Być może to zmęczenie materiału. Jakiś czas temu naukowcy amerykańscy zrobili zestawienie poziomu stresu charakterystycznego dla każdego z zawodów. Nauczyciel, według nich, ma poziom taki sam jak kontroler lotów. Coś w tym jest... Ale doradca kulturalny, jak to się obecnie pięknie nazywam, ma prawdopodobnie poziom znacznie większy, a i obowiązków dziwnie dużo. W dodatku, o ile w szkole zawiść jest na porządku dziennym, o tyle w urzędzie i wydziale panuje aura świętej głupoty i spychoterapii, ponieważ wszyscy doskonale wykształcili w sobie umiejętność odkładania sprawy na inny termin bądź inne biurko. Dramat. A właśnie... śniła mi się ostatnio moja szkoła i moje klasy. Kiedy ostatnio byłam u dyrekcji, dopadli mnie uczniowie. A mnie dopadły emocje. Ech... ale musiałam tak zrobić... A może tylko chroniłam swój tyłek? W powiatowym jest zastraszający niż demograficzny. Z roku na rok jest coraz mniej klas. Już w tym roku miałam mniej godzin. Od września prawdopodobnie miałabym tylko dwie klasy. Za dwa lata... nie wiem. A trafiło się. Dyrekcja wiedziała od czerwca o moich planach i dopingowała mnie, bo teraz mogę w pełni ze szkołą współpracować w oparciu o instytucje kulturalne, a jednocześnie zajmuję się również tym, co lubię. Na co dzień coś piszę, robię korektę, rozmawiam z twórcami regionu. I gdyby na tym był koniec. Niestety muszę rozmawiać też z całą rzeszą innych. A przy okazji wyraźnie słyszę rozmowy innych z wielkim pytajnikiem, dlaczego ja, przecież mógłby ktoś starszy, a kogo ja znam, a z kim załatwiałam, a to, a owo, a mieszka w powiatowym, a pracuje nie... Normalnie świat wokół mnie oszalał. A może po prostu niepotrzebnie wyczulił mi się słuch. Chociaż ten akurat wczoraj odmówił mi posłuszeństwa - słyszę niewiele na prawe ucho, które w dodatku potwornie boli. Pewnie niewyleżana grypa w listopadzie. Albo reakcja obronna organizmu. Ale już jest dobrze. Drań cieszy się, bo przecież dzisiaj w nocy Mikołaj będzie krążył nad światem. Właśnie z ogromnymi i ciemnymi z ekscytacji oczkami opowiada o tym, jak trudną drogę on będzie musiał przebyć, bo przecież i powiatowe i inne też, a renifery to chyba już się muszą przygotowywać i dobrze, że Mikołaj zna magię. Faktycznie... dobrze, że Mikołaj zna magię.