niedziela, 10 lipca 2016

weekendowo

    Basia rośnie i łobuzuje. I śpi. Odpoczywam patrząc na nią. Wiele czynników wskazuje, że pojedzie z nami w Bieszczady. Już za pięć dni tam ruszamy. Pierwsze trasy zostały wytyczone. Dzisiaj popełniliśmy zakupy na wyjazd. Niby podstawowe, niby całościowe. Jakie dokładnie, okaże się dzień przed.
    Wczoraj skończyłam czytać "Tego lata w Zawrociu". Wciągnęła mnie ta książka. Dwa wieczory czytania i kolejny wieczór myślenia nad opowiedzianą historią. Jak ja bym się zachowała? Dylemat skrajnie abstrakcyjny co prawda, a jednak gdzieś tam zbieżność jednak się pojawiła.
    Piątkowy wieczór spędziłam z draniem w kinie na "BFG. Bardzo fajny Gigant". Drań zachwycony, ja prawie tak samo jak on. W kinie na tym seansie byliśmy sami... Potem wieczorny spacer na lody na deptaku w powiatowym. Deptak - ku mojemu zaskoczeniu - żywy, pełen ludzi, tętniący tym, czym kręgosłup miasta tętnić powinien: muzyką, gwarem, śmiechem, zapachami. Niespiesznie z tymi lodami szliśmy w kierunku starego miasta. Mniej tętniący obszar, ale za to i tu niespodzianka klimatyczna, bowiem chłopcy grali wokół pomnika Piłsudskiego w piłkę. Nawet dwóch kolegów drań spotkał. Zabawne. W tle gdzieś nawalało disco polo w najgorszym wydaniu i błyskały kolorowe światła. Godzina 20. Może za dużo szczegółów dostrzegłam. Mąż mój własny i osobisty czekał na nas z Lulusiem przy parku. Krok za krokiem wróciliśmy do domu. Każdą komórką ciała czuję już urlop. Ten weekend miałam wolny, chociaż wstępnie zapowiadały się nagrania. Jutro skończę wcześniej. We wtorek fryzjerka - tak trochę na przekór. Od środy będę zamykać tematy.
    Miałam dzisiaj sen. Namacalny taki. Bliski taki. Taki, co to się pamięta i nie chce się obudzić, a po obudzeniu człowiek ma nadzieję, że nie mówił przez sen. Czemu akurat dziś? klik






weekendowo

    Basia rośnie i łobuzuje. I śpi. Odpoczywam patrząc na nią. Wiele czynników wskazuje, że pojedzie z nami w Bieszczady. Już za pięć dni tam ruszamy. Pierwsze trasy zostały wytyczone. Dzisiaj popełniliśmy zakupy na wyjazd. Niby podstawowe, niby całościowe. Jakie dokładnie, okaże się dzień przed.
    Wczoraj skończyłam czytać "Tego lata w Zawrociu". Wciągnęła mnie ta książka. Dwa wieczory czytania i kolejny wieczór myślenia nad opowiedzianą historią. Jak ja bym się zachowała? Dylemat skrajnie abstrakcyjny co prawda, a jednak gdzieś tam zbieżność jednak się pojawiła.
    Piątkowy wieczór spędziłam z draniem w kinie na "BFG. Bardzo fajny Gigant". Drań zachwycony, ja prawie tak samo jak on. W kinie na tym seansie byliśmy sami... Potem wieczorny spacer na lody na deptaku w powiatowym. Deptak - ku mojemu zaskoczeniu - żywy, pełen ludzi, tętniący tym, czym kręgosłup miasta tętnić powinien: muzyką, gwarem, śmiechem, zapachami. Niespiesznie z tymi lodami szliśmy w kierunku starego miasta. Mniej tętniący obszar, ale za to i tu niespodzianka klimatyczna, bowiem chłopcy grali wokół pomnika Piłsudskiego w piłkę. Nawet dwóch kolegów drań spotkał. Zabawne. W tle gdzieś nawalało disco polo w najgorszym wydaniu i błyskały kolorowe światła. Godzina 20. Może za dużo szczegółów dostrzegłam. Mąż mój własny i osobisty czekał na nas z Lulusiem przy parku. Krok za krokiem wróciliśmy do domu. Każdą komórką ciała czuję już urlop. Ten weekend miałam wolny, chociaż wstępnie zapowiadały się nagrania. Jutro skończę wcześniej. We wtorek fryzjerka - tak trochę na przekór. Od środy będę zamykać tematy.
    Miałam dzisiaj sen. Namacalny taki. Bliski taki. Taki, co to się pamięta i nie chce się obudzić, a po obudzeniu człowiek ma nadzieję, że nie mówił przez sen. Czemu akurat dziś? klik



sobota, 2 lipca 2016

Something's Gotten hold of my heart

    Pozytyw za pozytywem u mnie. Czerwiec skończył się upałem, zabawą, planami i radością. Lipiec rozpoczęły wiśnie, dobre nowiny i mnóstwo radości kontynuowanej. Po kolei? Tak, chyba chronologia będzie najlepsza, bo nie potrafię podjąć decyzji, co dać na jedynkę. Jak ugryźć kolejność? Niby oczywiste, co powinno być numerem jeden, ale punkt odniesienia czasem jest inny...
    Zatem... Tydzień temu zakończyliśmy sezon. Była zabawa. Byli praktycznie wszyscy zawodnicy i ich rodzice. Była dobra muzyka, smaczne jedzenie, zabawa do "nadranem". Wytańczyłam się tak, że zakwasy leczyłam dwa dni potem. Kiedyś umiałam tańczyć tylko z mężem moim własnym i osobistym. Nie potrafiłam się dopasować do kogoś innego, gubiłam rytm, uważałam. Potem... potem się zmieniło. Na tyle, że teraz uczę się tańczyć z mężem. Ale jest to miła nauka. Takie przypominanie sobie. Jak pływanie kajakiem ostatnio. Z marszu. Nagle. Na nagraniu padła propozycja. Kocham kajaki. Nie pływaliśmy od trzech lat. Od tego momentu, co drań przechylił kanu na drzewo powalone przez burzę idącą nad nami w trakcie spływu i jak go trzeba było wyławiać i cudem... stop! Zatem kajaki. Z marszu. W lnianych krótkich spodniach. Było miło. Nawet ramiona mnie nie bolały. Plusk wody wyciszył. Widoki... Rewelacja. Mój ulubiony zakątek powiatu. Rewelacja. Ważki nad wodą i cisza. Tego się nie zapomina. Drań niech kiedyś sam oceni, czy chce. Szanuję jego rezerwę, którą swoją nieodpowiedzialnością spowodowaliśmy. Ślubny był w szoku, jak mu powiedziałam, że płynęłam. Powoli planujemy spływ. Pilica? Wisła? Jeszcze w planach. Zatem ten taniec to jak te kajaki. Miło poczuć jego ramiona. Miło, że na tej imprezie poza tym, co mi wypada i tym co powinnam, była osobista przestrzeń. A było i co świętować. Po wielu problemach w kwestiach logistycznych i utarczkach wywołujących złość i bunt z mojej strony przyszedł czas na podsumowanie sezonu. Dwa najstarsze roczniki pierwsze miejsce w okręgu. Kolejny - drugie. Udało się też logistycznie rozwiązać i personalnie wszystko. W dodatku tuż przed festynem dostałam informację z okręgu z propozycją funkcji... Ad rem... do drugiej nad ranem tańczyłam, tańczyliśmy, tańczyli. Dostałam prezent. Najcenniejszy. Nie spodziewałam się niczego. Otrzymałam pięknie wykonaną piosenkę. Z dedykacją. Zaśpiewaną przez brata jednego z chłopców. Jak na ironię trafili w sedno. Chociaż o problemach nikt nie wiedział i o tym, że łzy miałam pod powiekami ze złości wielokrotnie. Trafili w sedno. To był piątek. We wtorek zawitał u nas mały rudzielec. Wcześniej, niż było w planach. Jest przesłodka. Ruda jak płomień, maleńka jak wiewióreczka i całymi swoimi siedmioma tygodniami życia przylgnęła do nas. Basia. Pozytyw biegający po mieszkaniu sprawił, że uśmiechamy się jeszcze częściej. Czas spędzamy na patrzeniu na nią. Energia. Jest niesamowita. To jej było mi trzeba. Od wtorku czuję, że chociaż jedne drzwi nigdy nie zostaną domknięte, otworzyły się kolejne. Kiedy jechaliśmy z nią do domu i trzymałam ja na kolanach, wiedziałam, że nie w porę, bo Bieszczady, że na wariata wszystko, że... Ale byłam pewna, że to ona. Jest. Jest dobrze. Jest świetnie! Wczoraj przyszły wyniki. Wyniki są znakomite. Tak więc winna jest tylko trombofilia. Leczona już. Ustabilizowana już. Jest bardzo dobrze!
Jem wiśnie. Kocham wiśnie. Smak wiśni jest... krystaliczny. A ja czuję, że żyję. klik


dzisiaj:


we wtorek kilka minut po wejściu do domu:


Jest dobrze. Wyszło obrzydliwie osobiście. Trudno.