wtorek, 21 października 2014

autyzm, czyli zimno mi

- Bo trzeba, proszę pani, mieć autyzm, żeby rozumieć Mickiewicza i Słowackiego - oświadczył mi ostatnio tata jednej z uczennic. I w ten oto sposób wyjaśniło mi się wiele, a przede wszystkim to, że oto ja od wielu lat i to zupełnie nieświadomie hoduję swój własny, totalnie prywatny autyzm. Co gorsza, ów pan, przywożąc do mnie na korepetycje swoje dziecko, doprowadza do stopniowej autyzmizacji własnej córki. I jest tego równie nieświadomy... Czwarty tydzień zwolnienia trwa. Jednak w następny poniedziałek zdecydowanie wracam do pracy. To już ten moment. Nawet zauważalnie dla mnie samej stęskniłam się za tym chaosem. Nabrałam odwagi do wielu kwestii. Ostatnie tygodnie to miliony godzin przegadanych z mężem moim własnym i osobistym, które sprawiły, że stoję mocno na obcasach. Obcasy wdziałam bowiem już. Tak! Pewnie, świadomie i z pełną premedytacją. Dzisiaj miałam jechać do szpitala na badania, ale pojadę jutro. Bo tak. Nie chcę w brzydką pogodę tam jechać. Budynek stary, szary i smutny, więc brak słońca wokół to jakby dodatkowo brak nadziei, a ja wzbudziłam jej w sobie bardzo dużo. Storczyki wypuściły liczne pędy z pączkami. Choja oszalała i w całym swoim szaleństwie zapętliła zegar i półkę z książkami praktycznie z dnia na dzień. Dranisko jest obserwowane przez łowców talentów, co z jednej strony nas śmieszy, z drugiej przeraża. A on sam twierdzi, że już za kilka lat przeprowadzi się do Portugalii. Niech będzie i tak. Teściowie moi drodzy wyczuwalnie mają do mnie żal, że stanęłam dzielnie, że stanęłam na obcasach, że makijaż, perfumy i ubiór zamknęły pewne drzwi i tematy, otworzyły okna i wywietrzyły nasze codzienne tuiteraz. Czy powinnam być Rejtanem? Czy ślubny ten rejtanizm powinien we mnie pielęgnować? Zadzwoniła do mnie wczoraj szefowa. Tydzień temu pochowała ojca. Zadzwoniła, żeby, jak sama powiedziała, usłyszeć racjonalizm w czystej postaci bez roztkliwiania się nad rzeczywistością. Twardnieję aż do tego stopnia? Jednak gdybym nie umiała traktować życia w taki sposób, dzięki doświadczeniom organoleptycznie odbieranym przez ostatnie dwa lata, wylądowałabym w wariatkowie. Dlaczego zatem ocenia mnie ktoś, kto nie przeżył nawet ćwierci tego, co ja musiałam udźwignąć? Zawężam krąg ludzi pomocnych i ludzi bliskich mentalnie. Nie potrzebuję tkliwości, potrzebuję zrozumienia i mądrego wsparcia. Płacz z kimś nie jest pomocą, jest ciągnięciem w rozpacz jeszcze większą tej osoby. Przeczytałam tysiące stron w ostatnich dniach. Intuicyjnie wybierałam takie tytuły, które znacząco odbiegały od wyimaginowanych opowieści banalnej treści. Filozofia to jednak potęga. Wypisywałam, co jest dla mnie najważniejsze w życiu. Lista zmieniała się, ewaluowała, ustalała się kolejność tego, co jest sensem mojego życia i przede wszystkim, kto ten sens podtrzymuje. Ale wracając do autyzmu i wieku XIX... jesteśmy z Martą na etapie Dziadów cz. III, Pana Tadeusza oraz Kordiana. Jak również oczywiście wszelkich nawiązań i kontekstów tychże. Z przyjemnością przeczytałam te pozycje raz jeszcze. Wiele nowych spostrzeżeń zanotowałam na marginesie. Albo się starzeję, albo staję się mądrzejsza, co chyba jest równoznaczne.
- Co czytasz? - zapytał tata Krzysia na basenie w piątek, kiedy to ja zerkałam kątem oka na postępy dziecka, aby po zajęciach, skądinąd szkolnych, w ramach dodatkowej godziny i trzeciej lekcji wf-u, jak najszybciej przerzucić go w pełni wysuszonego na trening piłkarski, a tata Krzysia zerkał z niepokojem na tekst ewidentnie ułożony w formę dramatu i to pisanego wierszem. Jego mina jednoznacznie zdradzała przerażenie. Romantycy postrachem dla mas? A ja również i dzięki nim zrozumiałam, że nie warto gonić za imaginacją i poddawać się negatywnym uczuciom. Marznę. Dziwne uczucie. Marznę strasznie, a przecież zawsze biegałam przy temperaturze nawet takiej sięgającej do 10 stopni poniżej zera w zwykłych pantofelkach. Teraz ochoczo wdziewam rękawiczki, kozaki (ale tylko uzbrojone w obcas), chusty, płaszczyki. Ostatnio nabyłam ubrania mniejsze o dwa rozmiary. Bo musiałam. Również dziwne uczucie. Wczoraj dranisko miał ważny mecz. Termos z gorącą herbatą był moją deską ratunku, a widok porozbieranych i spoconych pomimo temperatury dzieci, biegających szybko, zdecydowanie i grających z ogromnym zacięciem, podczas gdy nasze emocje sięgały zenitu co prawda, ale z ust wydobywała się para, utwierdzał mnie w tym, że dobrze zrobiłam, biorąc do picia wrzątek. W piątek miał testy sprawnościowe. Nie jest źle. Dwa tygodnie temu zdobył srebrny medal na zawodach lekkoatletycznych. Miłe uczucie widzieć dziecko na podium. Przyzwyczaił nas jednak do tego, że go indywidualnie lub w grupie widzimy w aurze zwycięstwa lub nagrody. Dobrze jest mieć cel w życiu. Wszyscy troje mamy swoje cele własne i swoje cele wspólne. Zaczęliśmy odliczanie? Nie... zaczęliśmy realizację. klik
PS. Wczoraj sączyłam ulubione z wodą mineralną.

testy

zawody








4 komentarze:

  1. Ups... To większość naszego pokolenia i wiele poprzednich dotkniętych autyzmem było. Ha! Czego to się jeszcze człowiek dowie o sobie?
    Ach! Synuś rośnie na pociechę, oj rośnie. Serdeczności.

    OdpowiedzUsuń
  2. "mamy swoje cele własne i swoje cele wspólne" - ukradnę to sobie.

    OdpowiedzUsuń