szpilki

    Udało się. Najszczęśliwsza twierdzi co prawda, że udać się po prostu musiało i nie było innej opcji. Opcje jednak według mnie były. I ona też musiała o tym wiedzieć, skoro kilkanaście minut przed rozpoczęciem uroczystości zadzwoniła, aby mi powiedzieć, że pięknie wyglądam i że pójdzie wspaniale. Prorok. Nie pamiętam, kiedy ostatnio byłam ubrana na biało. Nawet ślubna sukienka białą nie była. A wczorajsza tak. Z wytłaczanymi punkcikami odbijającymi światło, co sprawiało efekt od szarości po ecru. Na zdjęciach i nagraniach jest jednak śnieżnobiała. I jest ładna. Tak po prostu. Prosta. Prosta jak się okazało była część oficjalna. Artystycznej się nie bałam. I to był mój błąd. Drugi tego dnia. Pogoda dopisała. Tłum ludzi podkręcał atmosferę dobrej zabawy. Bawiłam się na koniec i ja. Po pysznym winie z ogromnej winnicy, wyluzowana po ciężkim dniu i emocjach. Stopy mam zmasakrowane przez zachwycające ponoć szpilki, które mnie jednak zachwyciły jedynie przy zakupie. Dawno nie tańczyłam ze ślubnym. Pamiętam, jak nie potrafiłam tańczyć z nikim innym przyzwyczajona do jego prowadzenia. Za to wczoraj najpierw zauważyłam, że pozwalam się prowadzić bezbłędnie i temu i temu, a potem poczułam zdziwienie, że gubię kroki przy mężu własnym, osobistym i prywatnym. Zabawne. Dranisko zmęczone śmiało się z nas i męczyło moją stażystkę opowieściami różnorakimi. Teraz ona męczy mnie ich powtarzaniem. Koszmar.
Tak. Jestem zadowolona. Dumna nie. Do dumy jeszcze brakuje. Ale zadowolona bardzo. Zbieram pochwały i gratulacje. Miło tak. Popijam yerbę, przeglądam zdjęcia i czuję zmęczenie w każdym milimetrze ciała. To jednak był udany weekend. Jednak cała przepastna reszta musi pozostać milczeniem  klik