bo życie piękne jest, zwłaszcza z perspektywy pokryzysowej

    Kombinowałam i kombinowałam i chyba przekombinowałam. A może po prostu wykombinowałam. Wreszcie. Coś. Bo ile można wytrzymać? Wiem, wiem... dużo można. Tego byłam pewna za każdym razem, gdy musiałam tego doświadczyć. Do czasu, aż wreszcie coś w środku krzyknęło wyraźnie DOŚĆ i zaczęło domagać się uzewnętrznienia. Choćby miał nim być taki zwyczajny, ludzki rzyg w stylu Gombrowicza. Mogła to być również nieco mniej malownicza chwila zastanowienia, głębsza niż zazwyczaj, nad kubkiem mocnej kawy z rana pewnego rana. A może już niemalże malownicza refleksja nad książką, która wpadła w moje ręce mniej lub bardziej przypadkowo - zależy, czy się wierzy w przypadki. Mogło być i wszystko to jednocześnie. W sumie tak było. Coś zrozumiałam, z czegoś się otrząsnęłam, coś przemyślałam. Zamknęłam pewne etapy konsekwentnie. Konsekwentniej niż kiedykolwiek. On zniknął z horyzontu. Gdzieś tam błąka się co prawda w pamięci, ale nie ma szans. Wiem. Tak samo, jak wiedziałam, że muszę mu kazać pójść wolno i szybko, bez oglądania się i płaczu. A i oni stali się zwyczajni i staram się nie denerwować myślą o. Ba! nawet ową myśl o nich postanowiłam oswajać każdego dnia. I siebie postanowiłam oswajać. Miłe to oswajanie. Po pierwsze lubię się. Po drugie kocham się. Po trzecie kocham świat. Po czwarte za wszystko dziękuję. Bo przecież, kiedy otworzy się oczy szerzej, niż w stanie kłopotliwego kłopotu, życie okazuje się takie ciekawe. No właśnie... Ciekawe, co z tego wyjdzie. Stoję na rozdrożu bez drogi, z telefonem w ręku i czekam na jakikolwiek znak. Ale wiem, że do tego miejsca musiałam dojść. Teraz będzie już tylko lepiej. Z każdym dniem. Wiem, bo wiem. Bo musi tak być, bo tak chcę. Tak. Od dzisiaj zaczynam budować swój prywatny świat własny i właśnie tworzę listę rzeczy niezbędnych oraz tych po prostu potrzebnych.