salonowiec, czyli o rodzinnym poklepywaniu się

- Dzieci nie wolno bić, prawda? - zapytał mój szwagier, kiedy odprowadzał mnie i drania do samochodu. Nigdy nas nie odprowadzał. Ba! z draniem rozmawiał zdawkowo w myśl zasady, że dzieci niewiele mają do powiedzenia. Dziś taki akurat miał kaprys. Ślubny wyszedł parę minut przed nami od teściów moich drogich, żeby odśnieżyć samochód i ogrzać odrobinę. Nie protestowałam, bo niby czemu miałabym mu odprowadzenia nas zabraniać. Słysząc pytanie struchlałam. Nie dlatego, że bałam się odpowiedzi, ale dlatego, że znowu włączyła mi się lampka kontrolna ostrzegająca mnie o perfidii, albo bezmyślności, albo zwykłej chęci dokuczenia. Nie powiedziałam nic. Drań za to zrobił ogromne oczy, zatrzymał się i pełen przekonania o słuszności swego zdania oświadczył swojemu ojcu chrzestnemu, że dzieci wolno bić.
Szwagier spojrzał na mnie niczym hugenot zwycięzca i zdziwiwszy się niby zapytał:
- Taaaak? A kiedy? Opowiedz mi o tym, bo nie wiedziałem.
- No na przykład w przedszkolu niektóre dzieci biją dzieci. Ostatnio dziewczyny się biły o domek wróżki. A bił się też Leon z Mikołajem, bo mu Mikołaj zepsuł gormita i wtedy to dopiero było, bo pani się zdenerwowała i.... - i tu beztrosko drań streszczał całą historię, a szwagier mój robił coraz to głupszą minę, bo zaczął powoli rozumieć, że nasze dziecko nie zna innego bicia. A już na pewno nie takiego, o jakie zapewne jemu chodziło.
- A rodzice mogą bić dzieci? - złapał się ostatniej deski ratunku brat ślubnego.
- No coś ty wujek! - drań zaśmiał się perliście i pobiegł do samochodu, żeby ślubnemu opowiedzieć, jaki wujek jest śmieszny. Bo istotnie śmiesznym się okazał. A przy okazji mściwym. A za co? Wydaje mi się, że za to, iż może dwie godziny wcześniej oświadczyłam wobec teściów moich drogich obu encyklopediom, że ich dziecko powinno być nieco lepiej wychowane, skoro namiętnie czytają książki na ten temat i wszystkim je polecają, a tymczasem ich własne kopie naszego psa, zalewa sokiem babcine tapicerki, zrywa listki kwiatkom i drze się wniebogłosy. Nie sądziłam jednak, że aż tak spróbują się odwinąć. Ślubny zakrztusił się śmiechem, a ja do teraz zastanawiam się, co by zrobili, gdyby drań powiedział, że jest, albo kiedykolwiek był bity. Kolejna miła niedziela za nami. Ślubny właśnie oświadczył, że musimy sobie gdzieś pojechać i odpocząć. Świetna myśl. klik