powód jeden z kilku, czyli jestem Kubusiem Puchatkiem nad garnkiem miodu (ale miodu w nim nie ma niestety)

    Zastanawiam się. Właściwie to często się zastanawiam. Świat budzi bowiem we mnie od zawsze zachwyt, ciekawość i podejrzliwość. Już sam przypadek - istnieje czy nie? Jeżeli wierzyć w przypadek, to moje życie w ciągu ostatniego roku drastycznie mu podlegało. Jeśli przypadek nie istnieje, to sama pokierowałam sobą w sposób chaotyczny, ale jednak zwieńczony głębszym sensem. Zastanawiam się nad tym, dlaczego tak często milkniemy i poddajemy się. Poddałam się bowiem klasycznie. Poddałam się bezradności i bezmyślności. Nie... niezupełnie... poddawałam się od kilku lat. Na początku miałam siłę na asertywność, potem cierpliwość do sprostowywania nadinterpretacji i niedomówień. Potem popadłam w obojętność graniczącą z bezradnością. W ciągu ostatniego roku  równią pochyłą w dół zjechałam w coś w rodzaju żalu. A może pretensji. Nie wiem. Trudno jest mi jeszcze nazywać uczucia moje i jednocześnie kontrolować się, aby w sposób absolutnie beznamiętny wyrzucać z siebie słowa na ten temat, żeby nadać im ton obiektywny i nie krzywdzić. A zaczęło się od tego, że brat ślubnego poznał kobietę swojego życia. Właściwie to poznał tylko kobietę. Drugi człon ona mu wmówiła. Jest im dobrze. To dobrze. Trudno jednak z encyklopedią rozmawiać. Z taką, która występuje w dwóch tomach i w dodatku errat nie przyjmuje, jest jeszcze trudniej. Mój mąż brata nie miał, odkąd przyszłą bratową zyskał. Na nasze życie nałożyły się kolejne ich interpretacje naszych zachowań, a jak czegoś nie mogli pojąć, dodawali własną wersję. Teściowie patrzyli jak w obraz. Nam przestali patrzeć w oczy. Nie powiedzieli nam nawet o ich ślubie. O ślubie powiedział natomiast brat, który postanowił być wspaniałomyślnym i oświadczył, że jednak pragnie nas mieć w tym dniu obok. Szkoda, że zrobił to dwa dni przed. Za to fantastycznie okrągłe oczy zrobili teściowie widząc nas na miejscu, chociaż jeszcze dzień wcześniej nie pisnęli słówka. No i ostatnio właśnie okazało się, że mój szwagier drogi czyta mnie. Czyta mnie również jego żona. Moi teściowie. Siostra ślubnego. I wszyscy inni, którym dał adres. Właściwie powinnam być dumna. Nie jestem. Nie chcę stać naga przed nimi. Nie chcę dawać z siebie dużo, kiedy o nich nie wiem nic. Brzmi to zabawnie co prawda, ale owo nic to jest niestety faktem. Faktem jest również, że ślubny nazwisko swojej szwagierki poznał dopiero na ich ślubie. A teraz powoli poznajemy nowo powstałą rodzinę. Dopiero. Powoli. Wbrew logice chcę ich poznać. Chcę może nawet się i zaprzyjaźnić. Nie szukam wrogów. Lubię kochać ludzi. Lubię wpadać do kogoś z ciastem. Lubię otwierać drzwi niezapowiedzianym bliskim, nawet jeżeli mam na sobie koszulkę nocną i brak makijażu. Mam dosyć żółci i walki o coś, czego nie rozumiem. Rozumiem natomiast, że rodzina to podstawa. Nie mogę owej podstawy odciąć ślubnemu. Popieprzone to wszystko. Wiem, wiem... Sama to ledwo ogarniam rozumem i czuję się jak Kubuś Puchatek, który bardzo lubi miód, ale rozumek ma malutki i nie wie, jak go znaleźć. A może źle robię. Może powinnam zalewać się żółcią i brnąć w zaparte, domagać się posypywania głów popiołem? Hm... tak też robiłam. Na początku. Mam dość. Nie chcę. Chcę spokoju. Chcę móc się uśmiechać. Strasznie niefajny ten rok dla mnie. Wybory, decyzje, plany, zmiany. Kolejne rozdroża. Czemu jestem na siebie zła? Czy aby robię, co należy? Znowu wbrew sobie? Aga powiedziała mi nie tak dawno, że autograf to taki przykładny blog i grzeczny, a powinnam czasami walnąć pięścią i wylać żółć. Nie umiem. Wylałam za to morze łez w wannie. A może i dwa morza nawet? Czy postępuję słusznie - nie wiem. Powinnam trwać w walce o zasadę, czy po raz kolejny się poddać? Bo chyba jest to jednak kapitulacja... A może tak lepiej. Może dzięki temu będę spokojna i opanowana i świadoma, że świat ma horyzont? Jestem w ślepym zaułku. Nie potrafię myśleć racjonalnie. Jest mi tak zwyczajnie ciężko na duszy i klasycznie źle. Moja psychika rozłamuje się na tysiące puzzli. Składam je powoli. Chciałabym zrobić to dobrze. Od czegoś trzeba zacząć. Zaczęłam od tego bloga... Autoterapia i oddech. Nic innego nie wymyśliłam. Jeszcze.