zajścia

    Piątek przyczłapał wcale nie ospale i zaskoczył mnie mile już poprzedniego dnia. Czasem bowiem wydarzy się coś, co każe czekać na więcej. I jeśli to coś każe w czwartek, piątek staje się jeszcze milszy. Zawile. Bardzo zawile. Prościej jednak się nie da. Bo nie chcę prościej. Prostota nuży, dłuży i prowadzi do sedna. A przecież to czekanie jest tym, co podnieca. Obcasów nie odziałam rano. Koturny dopełniły stroju. Umalowałam się metodycznie i bardzo dokładnie. Dokładnie dobrałam biżuterię. I nawet droga była krótsza o połowę. Humor mam nieziemski. Praca paliła mi się w oku i nawet nie wiem, kiedy ogarnęłam to, co należy do mnie, stażystki i jeszcze kilku osób. Kawę kilka dni temu w połowie wyparła znowu yerba mate. Opalenizna utlenia się powoli, blond uwidocznił się jeszcze bardziej, a fryzjerka w zanadrzu rozjaśni mnie i uzupełni już wkrótce. Szatyńskość zatarła się w pamięci nawet najbliższych. A poza tym i przede wszystkim trener właśnie poinformował nas, że  drań wchodzi do ligi. Na już musimy wyrobić mu kartę zdrowia sportowca. I jakoś tak nagle poważnie zrobiło się. Moje serce nieco drgnęło i to nie tylko z dumy i przejęcia, bo z tego to do gardła podskoczyło. Z tego, że poważnie i dorośle i zawodowo jakby trochę już. Trenerzy w klubie tenisowym obiecali się dostosować. Drań stwierdził, że spodziewał się tego i da radę. Spodziewał się! Booosszzee. To dziecko to po ojcu własnym opanowane. Chociaż sam mąż mój własny i osobisty wykazał się dumą ojcowską na potęgę. A jego ekscytację zobaczyć nie jest sprawą prostą i oczywistą. A przy okazji mojej ekscytacji... wychodzę. Idę. klik